Zij..

Zij is pas zes, maar door haar staat mijn hele leven op z’n kop. Zo verliefd als je maar kan zijn op een kind.

Zij is een doodgewoon meisje voor iedereen, maar voor mij is ze speciaal, heel speciaal. Zij is inderdaad een doornormaal meisje maar toch is zij in mijn optiek anders dan de rest van de zesjarige kindjes. En gelukkig vindt haar papa dat ook. Vaak genoeg kijken wij naar dat klein kindje, nog geen twee uur geleden en verbaast het ons dat zo een klein schepsel al zo een eigen willetje kan hebben, zo zelfstandig en zo eigenwijs kan zijn. Ieder kind is anders, dat is mij bekend maar ze is nét even meer anders dan de rest.

Zij gelooft heilig in onzichtbare vriendjes. Die komen van tijd tot tijd met haar spelen. Vanavond waren het er 2. Twee jongetjes die mee gingen slapen. Ze hadden hele moeilijke namen. Ze moeten dan een kussen als ze gaan slapen, een extra bord als wij gaan eten en ze moeten zelfs vast in de autogordel als wij wegrijden. Safety first.

Voor ze gaat slapen wordt ze extra druk: alsof ze net even een laatste stoot adrenaline moet uitademen voor ze in slaap valt. Het fenomeen is mij bekend. Haar tante C. had precies hetzelfde. Ze is zo druk in haar hoofd dat ze tussen zes en half zeven ’s avonds al vraagt om naar bed te gaan. Ze is dan enorm druk in haar bedje, fysiek maar ook mentaal en fluistert tegen zichzelf, is druk met haar vingertjes aan het tellen en navigeert mijn hand naar haar rug zodat ik haar op haar rug kan kriebelen: iets wat haar enorm rustig maakt. Hoe druk ze ook bezig is, ze kan binnen 3 minuten in slaap vallen. En weg is ze. Hoe laat ze ook gaat slapen, zij slaapt altijd precies 12 uur achter elkaar. Als ze dus om zeven uur gaat slapen, is ze precies om zeven uur in de ochtend weer wakker. Ik hoef mijn wekker nooit te zetten; ik heb een levend exemplaar.

met haar grote broer

Ze is enorm koppig en nee is nee. Je hoeft niet te proberen haar op andere gedachten te brengen: wij weten dat dat niet werkt bij dit kleine meisje. Gisteren besloot ze met het Kerst avondmaal dat ze lasagne niet lekker vindt. Vorige maand vond ze het heerlijk. Je mag het tegen haar zeggen, maar het komt het ene oor erin, het andere eruit. We zaten dus aan tafel te eten met Kerst, iedereen, met uitzondering van mijn man in zijn eigen onesie (won-zie; een pyjama die uit 1 geheel bestaat. Zeer onaantrekkelijk maar zo comfy) aan de lasagne dus. Zij aan de komkommer. Want ze lust geen lasagne. Vanavond hadden we een left-over dinner. Met z’n allen aten wij lasagne. Ja, ook zij. Het ging allemaal op. We zeiden geen woord over gisteren.

Ze houdt van taakjes. Geef haar een opdracht en ze is blij. Daarom ben ik soms, vooral op de dagen dat ze school-vrij zijn voornamelijk bezig met het verzinnen van opdrachtjes.

Ze gaat op zich vrolijk naar school, maar sinds ze in groep drie zit zijn er per maand zeker een aantal dagen dat ze niet naar school wilt. Niet omdat ze gepest wordt maar omdat ze het saai vindt. En niets te doen heeft. En alles gemakkelijk vindt. Ik weet dat dit speelt. En tijdens de gesprekjes met de juf kaart ik het ook wel aan. Maar ik bemoedig mijn dochter vooral aan om het ook zelf tegen de juf te zeggen. De uitdagingen moet ze niet alleen thuis maar ook op school ervaren. Ik bemoei mij er niet teveel mee, ik ben tenslotte geen leerkracht en ik ben ervan overtuigd dat ze de beste juf heeft. Ook mijn zoon heeft een mooi jaar gehad bij deze juf. Als mijn kleine meid dus extra uitdaging nodig heeft, dan weet haar juf zeker wat ermee te doen.

Ze neemt weinig aan van anderen: daarom besloot zij op een gegeven moment ook dat ze niet meer naar zwemles wilde. Want meester R., “die luistert niet naar mij en ik ga toch niets meer bij hem leren want ik zwem al goed”. Gelukkig heeft ze onlangs haar diploma gehaald. En als ze het niet gehaald zou hebben, zou ik haar van zwemles af hebben gehaald.

Ze verveelt zich snel, ook bij andere activiteiten buiten school. Ik had verzonnen dat atletiek wel een mooie sport voor haar zou kunnen zijn: zij heeft hele lange benen en kan heel hard rennen. Ze mocht op proefles voor 4 weken en inderdaad, zij was één van de snelsten. Maar ook één van de jongsten. Met hardlopen rende ze vaak voor de andere kinderen uit. Met verspringen, sprong ze enorm ver. Toch vertelde zij na 2 keer dat ze het saai vond en niets te doen had. Het is bij de vier lessen gebleven. Inmiddels zit ze weer op judo, samen met haar broer en ik denk dat dit een goede sport voor haar is. Ze luistert aandachtig naar haar meester, kan enorm bruut zijn tegen haar medespelers (met uitzondering van meisje D zijn het allemaal jongens in de les), maar speelt wel sportief en luistert aandachtig naar de instructies. Voorlopig blijft ze op deze sport als het aan mij ligt.

met haar overgrootoma

Ze is koppig en enorm eigenwijs. Nee is nee, ze is niet bang voor een beetje autoriteit en als ze iets wilt, is zij net een piranha. Ze zal doelgericht op haar prooi afgaan en het niet zomaar loslaten. Trouwen? Daar gaat ze niet aan beginnen; behalve als ze met mij en haar papa mag trouwen. Een vriendje? Die heeft ze kort gehad in groep 2 maar al heel snel zei ze van de een op de andere dag dat ze nooit op hem verliefd was geweest, haar letterlijke zin: “het was een vergissing. Hij doet niet wat ik wil.” Borsten? Die gaat ze ook nooit krijgen want “ik hoef geen kinderen en daarom heb ik geen bobbies nodig”. Een broertje of zusje krijgen? Ze weet dat het niet in de planning ligt en vertelt tegen wildvreemden dat “mama haar kippenhok gesloten is”. Zo, dan is dat ook maar bekend.

Als ze boos is, is het het beste om haar even in haar element te laten. Ze duikt dan vaak onder de eettafel en huilt of eigenlijk, jammert totdat het opeens voorbij is en doodleuk weer onder de tafel vandaan komt. Maar vaak kruipt ze ook nog huilend op je schoot en mag je haar troosten; zeldzame momenten zijn dit maar dan geniet ik daar zo van!

mooie jurkjes van haar moema gekregen maar weinig gedragen

Ze is stoer en zegt van tijd tot tijd dat ze een jongetje wilt zijn en geen meisje. Ze heeft daarom Cars gordijnen en een Cars dekbed en vindt roze “stom”! Ze draagt graag de afgedankte kleertjes van haar grote broer: het liefst met Star Wars, Cars of dino motieven erop. Ze draagt zelden jurkjes en maillots zijn not-done: die vindt ze helemaal niets. Met het Kerstdiner op school heeft ze vanaf het begin al aangekondigd dat ze geen sjieke en nette kleren aan zou doen, want “ik ga gewoon als mijzelf”. Dus had ze een nette joggingsbroek, een shirt met lange mouwen en haar Adidas sneakers aan, met haar prachtig krullend haar in een knotje. Ze zag er prachtig uit en haar papa en ik waren trots! Ondanks dat alle andere meisjes prachtige jurkjes aanhadden, sommigen zelfs met hakjes.

Ze laat nep boertjes als geen ander: ik red het niet en ook haar broer niet. Ze boert vaak in de oortjes van vriendjes die komen spelen en gaat daarna gewoon weer verder met waar ze daarvoor mee bezig was. Ze is angstloos en als ze iets wilt doen, doet ze het gewoon: zonder erover na te denken.

knuffels overleven nooit

Ze is ook enorm besluiteloos. Zo vraagt ze iedere dag hoe laat het is. “is het al drie uur?” is een dagelijkse terugkerende vraag. Want dan is het ‘koppies-tijd’ en dan mag je een snoepje of koekje. Maar welke? Ze kan niet kiezen. Dus leg ik eerst 3, maar iets later 2 verschillende snoepjes voor haar neer. Om het haar gemakkelijker te maken. Toch weet ze niet welke ze moet kiezen. En dat frustreert enorm, tot huilen aan toe. Dat besluiteloos zijn, dat heeft ze helaas van mij.

Ze kan goed gamen en kan al hele mooie werelden bouwen in Minecraft. Gamen met een oculus rift? Geen probleem! Dankzij haar gamende vader. Ze leest als geen ander en heeft weinig hulp van ‘mensen’ nodig. Maar ze houdt enorm van kroelen en ‘knuffelen-puffelen’ bij mij of bij haar papa. Gelukkig maar. Ze heeft ons toch wel nodig.

knuffelen met opa vlieger. Ebony and Ivory

Mijn man en ik vragen ons vaak af hoe zij als puber zal zijn maar ik betrap mijzelf erop dat ik die enge gedachte snel weer wegstop. Ik hou van ‘out of the box’ denken maar op deze momenten even niet.

Tenslotte is het met mij ook goed gekomen. En heeft mijn moeder het ook overleefd.

Zij.. zij komt altijd op haar pootjes terecht. Met haar komt het ook goed.

broer en zus liefde. Getekend door haar grote broer.